Για το blog.

Οπως καταλάβατε όσοι επισκέπτεστε αυτο το blog, οι δημοσιεύσεις έχουν σταματήσει από τον περασμένο Ιούνιο. Αυτό εγινε για διάφορους λόγους, είτε επειδή έλειπα από Αθήνα, είτε επειδή τύχαιναν διάφορα, ο κυριότερος όμως λόγος ήταν επειδή δεν είχα κατι να γράψω. Αν και ξεκίνησε με συχνές δημοσιεύσεις με αποτέλεσμα το blog να αποκτήσει φίλους κλπ, εχει πια μπει σε άλλη τροχιά. Το blog δε θα καταργηθεί ωστόσο δε θα συνεχίσει όπως παλιότερα. Θα γράφω μόνο όταν έχω κάτι να γράψω. Να ευχαριστήσω τους "δικούς μου ξένους", τους επισκέπτες και φίλους δηλαδή, που ήταν μαζί μου τόσο καιρο. Όσοι απο τους φίλους έχουν κάνει link μπορούν αν θέλουν να με διαγράψουν. Καλό χειμώνα...

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

Η βαρκούλα

Η πόλη

Η πόλη περιμένει μπροστά σας·
έχει τη μυρωδιά των μαγειρειών,
έχει τη μυρωδιά των τροχοφόρων,
έχει τη σκόνη που σηκώνουν οι ρόδες των αυτοκινήτων,
έχει καταστήματα και ψευδόμενες τοιχοκολλήσεις.

Θα σας δεχτεί με τους θορυβώδεις δρόμους της,
με την ακατανοησία και την απιστία των ανθρώπων,
με την απαθή καρδιά της·
σαν άγριο ζώο που κάθεται στα πισινά του,
η πόλη περιμένει μπροστά σας.

Choueï-P'aï Yuan
μτφρ. Αμαλία Τσακνιά

Not to touch the earth...

Μία χαζή ερώτηση:
Γιατί φοβόμαστε το θάνατο αφού δεν πρόκειται να τον συνειδητοποιήσουμε;

Με μελάνι και χαρτί

Η φίλη Πράσινη Κλωστή Δεμένη
με προσκάλεσε σε ένα παιχνιδι με μελάνι και χαρτί, και δε μπορω να πω όχι γιατί είναι πολύ όμορφο..

Όροι του παιχνιδιού :
1. Γράψε
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία!
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν.
6. Ανέφερε οτι είναι για το http://www.autographcollectors.blogspot.com/(επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται)

Έγραψα, φωτογράφησα και ποστάρω:

για το :http://www.autographcollectors.blogspot.com/

Προσκαλώ με τη σειρά μου τον Ανέστη ,τη Λου , τον Παλαλό τον "Εκτός κύκλου" και τον Σπύρο Βλάχο

Η καρδιά της μάνας

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
-Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδία,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μανας σου να φέρης την καρδιά
να ρίξω να την φάη το σκυλί μου

Τρέχει ο νειός, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάη μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
-Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!

(Μάνα χρόνια πολλά)
Αγγελος Βλάχος

Εκάτης πάθη

...Ἀπόψε πρόβαλε γυμνή, σὰ τέρας, ἡ Σελήνη
κι ἄβυσσος πόθου τὴ δονεῖ:
τὴν εἶδαν ὅλοι ἀπὸ νωρίς, τὶς πόρπες της νὰ λύνει,
σὰ νὰ διψοῦσεν ἡδονή...

Τί νά ῾δε ξάφνου ῾δῶ στὴ γῆ καὶ τόσο τὸ λυμπίστη
πού ῾χουν μὲ πάθος κρεμαστεῖ,
σὰ νά ῾θελαν νὰ λυτρωθοῦν, ἀπ᾿ τὴ παλιὰ τὴν πίστη
κι οἱ δυό της οἱ νεκροὶ μαστοί;

Παρθένα, στείρα καὶ βουβή, ὅμοια μὲ σαλ(κ)αμάντρα,
στὰ βάθια βράδυα τ᾿ ἀττικά.
πῶς ἔτσι, ἀπόψε, φρένιασε νὰ σμίξει τρελὰ μ᾿ ἄντρα
καὶ φλογερὰ κι ἐκστατικά;

...Τί κι ἂν ἡ νύχτα γέρν᾿ ἀργά, μεσ᾿ τὰ πυκνὰ ἐρέβη
κι ἀλλόκοτα μεθοῦν οἱ ἀνθοί;
Στὴ δύση, ῾κείνη μοναχή, ποὺ κείτεται καὶ ρεύει,
ζητεῖ τοῦ κάκου νὰ εὐφρανθεῖ...

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Στην τιμή της φιλίας.

Οι αρχαίοι θεωρούσαν τη φιλία το πιο ευγενικό συναίσθημα και μάλιστα έφταναν στο σημείο να την εκτιμάνε περισσότερο κι απο την τόσο παινεμένη περηφάνεια εκείνων των σοφών που περιόριζαν στο ελάχιστο τις ανάγκες τους, και την έκαναν μοναδικό και νικητή αντίπαλο αυτής της περηφάνειας. Αυτό εκφράζει τόσο όμορφα η ιστορία εκείνου του Μακεδόνα πρίγκηπα που, αφού έδωσε ένα τάλαντο σ' 'ενα αθηναίο φιλόσοφο που τοχε κάνει δουλειά του να περιφρονεί τον κόσμο, τον είδε να του το δίνει πίσω. "
"Μα τι λοιπόν!" είπε, "δεν έχει φίλο;"
Και αυτό εννοούσε πως τιμούσε αυτην την περηφάνεια του σοφού κι ανεξάρτητου ανθρώπου, μα πως θα τιμούσε περισσότερο την ανθρωπιά του αν μέσα του ήταν η φιλία δυνατότερη απο την υπερηφάνεια. Ο φιλόσοφος είχε μειωθεί στα μάτια του με το να δείξει πως αγνοούσε ένα απο τα δύο ευγενικώτερα συναισθήματα του κόσμου, και μάλιστα το ευγενικώτερο απ΄ αυτά.

Friedrich Nietzsche

Ελλάδα-Γερμανία "Ο μεγάλος αγώνας"

Η φιλοσοφία γίνεται μία μπάλα μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών...
Ο αγώνας αρχίζει με σκέψη...



Ο Σωκράτης το σκέφτεται,
Ο Nietzsche διαμαρτύρεται...
Ο Marx προπονείται για το μεγάλο αγώνα..
Η ώρα περνά με σκέψη...
μέχρι που ακούμε το μεγάλο "Εύρηκα" (στην αγγλική ακούγεται σαν "Γιουρίκα") από τον Αρχιμήδη..

(Από τους monty python )

Περί αιμομιξίας ο λόγος..

Το τελευταίο γεγονός που ακουσαμε περί αιμομικτικης σχέσης δε μπορώ να πω ότι με τάραξε. Εχω ακούσει τόσες και τόσες ιστορίες περι αιμομικτικων σχέσεων πιο τραγικές. Η "σχέση" πατέρα και κόρης, η οποία κατα κάποιο περίεργο τρόπο είχε "εξαφανιστεί" εδω και 20 χρόνια μπορεί να ονομάστει και "Ερωτας στο Κωσταλέξι της Αυστρίας".. Εχουν αποκτήσει πέντε παιδιά.(αν θυμάμαι καλά)
Ιστορίες στην Ελλάδα. Πριν χρόνια ακούμε ότι πατέρας βιαζε επί χρόνια τις κόρες του εκ των οποίων η μία είχε αποκτήσει και παιδιά. Η μητέρα γνώριζε τα πάντα.
Σ' ένα χωριό κοντά στην Πέλλα το Φεβρουάριο του 2007 μεθυσμένος πατέρας βιάζει την κόρη του.
Αδερφός και αδερφή με ελαφρά νοητική καθυστέρηση διατηρουν σεξουαλικές σχέσεις , αποκτούν παιδιά, τα περισσότερα ανάπηρα. Η αδερφή επιμένει να αποφυλακιστεί ο αδερφός.
Στην νοτιοδυτική Γαλλία 13 άτομα συγγενείς μεταξύ τους δικάζονται για αιμομικτικές σχέσεις και βιασμούς ανιψιών, εγγονών κλπ. Όλα ξεκινήσαν απο τον 74χρονο παππου που βίαζε τα παιδιά του και τα ανίψια του. Έπειτα διατηρήθηκε ως οικογενειακό έθιμο που κληρονομήθηκε στους απογόνους του οι οποίοι έκαναν οικογενειακά όργια μεταξύ τους. Στην Γερμανία αδερφός και αδερφή ζητούν να μην καταδικαστεί ο πρώτος για την αιμομικτική σχέση που διατηρούν και της οποίας απόγονοι είναι δύο ανάπηρα παιδιά. Στην Αυστραλία πατέρας και κόρη διατηρούν σχέση, βγαίνουν στις κάμερες και αποκαλύπτουν τον ερωτά τους. Έχουν δύο παιδιά, το πρώτο πέθανε.
Πέρα απο κάθε ηθική υπόσταση του ζητήματος και βλεπωντάς το θέμα μόνο βιολογικά: Αιμομίκτες γιατί κάνετε παιδιά;

Δροσιά να μπει του Μάη...

Άνοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη...
















εμείς γι' αλλού, κινήσαμε γι αλλού,
κι αλλού η ζωή μας πάει...

Καλό μήνα..

Ο άλλος Ιησούς

Παρακάτω ακολουθεί άλλη μια εκδοχή για τον άνθρωπο Ιησού...(απο το filosofia.gr)

"Πατέρας του ήταν ο Ιούδας από τα Γάμαλα, απόγονος του Δαυίδ, με δικαιώματα στον βασιλικό θρόνο της Ιουδαίας. Είναι γνωστή η σχολαστική τήρηση των οικογενειακών αρχείων από το Ιουδαϊκό ιερατείο. Ο Ιούδας αυτός, ήταν γόνος μιας μακράς σειράς επαναστατών με τελευταίο τον πατέρα του Εζεκία που το 43 Παλαιάς Χρονολόγησης πέτυχε να απελευθερώσει μια σημαντική περιοχή στην βόρεια Παλαιστίνη, αλλά τελικά τον σταύρωσε ο Ηρώδης.

Ακολουθεί η συνέχεια εδώ

"Blogoπαίγνιο"

Λοιπόν ο φίλος Ανέστης με προσκάλεσε στο παρακάτω παιχνίδι και με τη σειρά μου προσκαλώ κι εγω την Λού

Ξεκινάμε...

Όνομα: Στο διαδίκτυο "Δινονόη"
2. Γενέθλια: 13/05/82
3. Ζώδιο: Ταύρος
4. Χρώμα μαλλιών: Ξανθά βαμμένα
5. Χρώμα ματιών: πρασινοκάστανα
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ε ναι..
7. Είδος μουσικής που ακούς; Ροκ, έντεχνα, ρεμπετικα, τζαζ μεχρι και δημοτικά
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross:......
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; ο Λάμπρος στον Πύργο
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Να φτιάξω καφέ
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Τσιγάρα
12. Τι έχεις στον τοίχο σου; Αράχνες.....:) ..Κάδρα
13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου; Σκόνη....:) .....Παρκέ
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες; Θα σκεφτόμουν ότι γίνεται ληστεία.
15. Αγαπημένος αριθμός: ..
16. Αγαπημένο όνομα: Δεν έχω..
17. Τα χόμπι σου: Μουσική, χάζεμα στο διαδίκτυο, διάβασμα, ταξίδια
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Να ταξιδεύω
19. Μια ευχή για το μέλλον: .....Να μπω στο δημόσιο :) (πλακα κάνω) Θα δωσω την ίδια απάντηση με τον Ανέστη, να μάθω να ζω στο παρόν.
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Αρχαία Ελλάδα
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Λεφτά, χρήσιμα προσωπικά έγγραφα
22. Αγαπημένο λουλούδι: ...Ολα τα λουλουδια είναι ωραία
23. Αγαπημένη σειρά: Δεν παρακολουθώ σειρές
24. Αγαπημένη ταινία: "Arizona dream"
25. Αγαπημένο τραγούδι: Είναι πολλα που μου αρεσουν
26. Aγαπημένο βιβλίο: "ο Ξένος" του Καμύ
27. Αγαπημένο ζώο: Άνθρωπος
28. Αγαπημένο ρούχο: Τζην
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Δήμος Μούτσης
30. Αγαπημένο χρώμα: Μαύρο
31. Αγαπημένο φαγητό: Μουσακάς
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι; ......
33. Κακή συνήθεια: Ονυχοφαγία
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: .......τι να πω τώρα;
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Νευρικότητα
36. Συνηθισμένη ατάκα: Δεν έχω.
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Ναυτικός
38. Μεγαλύτερος φόβος: Ο τρόπος που θα πεθάνω
39. Η καλύτερη pizza: Δεν είμαι φανατική του είδους
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: Δυστυχισμένα

Ιθάκη

Θερμοπύλες

Φτύνουν το μέλλον μου
όσοι θαυμάζω
θυμίζοντάς μου
πόσο νέος πέθανα
πόσο νεκρός γεννήθηκα.

Βοηθήστε με να χτίσω κι εγώ
έναν Παρθενώνα
ή έστω να γκρεμίσω το μικρό
δάχτυλο ενός μαρμάρινου Θεού.

Τώρα που οι Θερμοπύλες
έχουν γυάλινους φρουρούς και την Ιθάκη
μπορείς να τη βρεις
και στους πιο φτηνούς χάρτες.

του Σταύρου Αμπελά

Γονεϊκή φροντίδα

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: "Είναι 11:30. Ξέρεις που είναι τα παιδιά σου; Προσέχεις;"

(Συμπληρώνω)
ΠΑΤΕΡΑΣ:"Τι με πέρασες; Φυσικα και προσέχω! Είναι στο δωματιο τους και βλεπουν τηλεόραση!"

"Η Βίβλος που μπορείς να φορέσεις"

Έγινε κι αυτό. Μία αμερικάνικη εταιρεία έχει κατασκευάσει σταυρούς οι οποίοι με τη βοήθεια της νανοτεχνολογίας έχουν πάνω τους χαραγμένο όλοκληρο το κείμενο της Βίβλου, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Το "χριστιανικό προιόν" προωθείται στην παγκόσμια αγορά με το σλόγκαν "Η Βίβλος που μπορείς να φορέσεις" και είναι γραμμένο σε πόλλες γλώσσες (εννοείται και στην ελληνικήν..), με σκοπό οι όπου γης πιστοί να μπορούν να το......διαβάσουν στη δική τους γλώσσα. Φυσικά οι κατασκευαστές του δεν μείναν εκεί, διότι στην αγορά δεν κυκλοφορούν μόνο "Βιβλικοί νανοτεχνολογικοί Σταυροί" αλλά και μενταγιόν, βραχιόλια και άλλα μπιχλιμπίδια. Έτσι όποιος δεν ενδιαφέρεται για Σταυρό μπορεί να αγοράσει ένα άλλο χριστιανικό μπιχλιμπίδι για να τον προστατεύει...χριστιανονανοτεχνολογικά πάντα. Αφού δεν την διάβασαν ποτέ λοιπόν τη Βίβλο για να δουν τι γράφει, ας τη φορέσουν.













Άντε και εις το μέλλον Βιβλικές ομπρέλες για να προστατεύονται απο κατακλυσμούς τύπου Νώε.

Αλλαγή ονόματος προφίλ.

Αποφάσισα να αλλάξω όνομα προφιλ. " Το Παράλογον" ήταν ένα όνομα που βρήκα βιαστικά όταν δημιούργησα αυτό το blog, αν και τον πρώτο καιρο δεν σκεφτόμουν την αντικαταστασή του. Απο σήμερα και στο εξής θα κυκλοφορώ στο διαδίκτυο με το όνομα "Δινονόη" . Θα ήθελα μια χάρη από όσους φίλους bloggers με έχουν κάνει link ως "Παράλογο", να κάνουν τον κόπο και να αντικαταστήσουν το παλιό όνομα με το νέο. Με φιλικούς χαιρετισμούς.....Δινονόη.

Η γοητεία της μελαγχολίας.

Μέσα σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχει και μια ασθένεια που την λένε μελαγχολία. Ονομάστηκε λένε ετσι από τον ορισμό που της έδωσε ο Ιπποκράτης τον 5ο αι. ως «μέλαινα χολή». Μάυρη χολή δηλαδή. Είναι λένε η μάυρη όψη της λύπης, που υπάρχει χωρίς αιτία.
Μια ασθένεια όμως που προξενεί εντυπώσεις επειδή συνοδεύται απο μια κρυφή γοητεία. Μα πως τόσα ποιήματα να έχουν τον τίτλο "Μελαγχολία", τόσα τραγούδια "Melancholy", τόσα "Μελαχολικά Χριστούγεννα" τόσοι "Μελαχολικοί χειμώνες" τόσα έργα ζωγράφων που απεικονίζουν μελαγχολικά πρόσωπα; Τόσα αφιερώματα για μιαν αρρώστεια;
Απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τόσες ιδιοφυίες , τόσοι καλλιτέχνες είχαν το γνώρισμα της μελαγχολίας το οποίο αποτυπώθηκε στα έργα τους.Ο αρχαίος Αριστοτέλης αναρωτιέται : «Διά τι πάντες όσοι περιττοί γεγόνασιν άνδρες ή κατά φιλοσοφίαν ή πολιτικήν ή ποίησιν ή τέχνας φαίνονται μελαγχολικοί όντες...;»
Έχω διαβάσει πολλά μελαγχολικά ποιήματα, εδώ θα γράψω όμως ένα ποίημα του Ντίλαν Τόμας με τίτλο: "Τη μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας".

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,
στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.

Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει
δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ' αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα και φιλόσοφο Τζωτζ Σταινερ η σκέψη συνδέεται με το μέλαν αίσθημα.

Τι είναι τελικά αυτό που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει ευχαρίστηση μέσα στη θλίψη του; Αυτό είναι μελαγχολία. Η αλλιώς "Πολιτισμός της θλίψης".

Ένα παρόμοιο αφιέρωμα υπάρχει εδώ

Φωνές, αλαλαγμοί, χαρές
ενθουσιασμοί, ζητωκραυγές!
Και ποιος τολμάει να τους πει
πως νίκησαν οι δύσμοιροι
τρέχοντας στον ανεμπόδιστο δρόμο της κατηφόρας...

Στωική απάθεια...

"Ζήνων ο Κιτιεύς" (πατέρας του Στωικισμού)

Αν

Είναι ένα ποίημα που θυμάμαι απο τα παιδικά μου χρόνια.

















Αν μπορείς να σαι ατάραχος όταν τριγύρω οι άλλοι,
σε σένα ρίχνουν τ άδικο μέσα στην παραζάλη.
Αν μπορείς όταν δισταγμούς για σε θα 'χουν εκείνοι,
Να 'χεις στη δύναμή σου εσύ κρυφή εμπιστοσύνη.
Αν μπορείς να σαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι,
Με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη,
Αν σε μισούν να μη μισείς κι ας είσαι πληγωμένος
Να μην είσαι ευκολόπιστος μήτε πονηρεμένος.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις,
να σκέπτεσαι χωρίς ζωή στη σκέψη να χαρίζεις.
Αν στον Θρίαμβο και στη Καταστροφή έχεις την ίδια γνώμη,
Κι άσειστη θέληση να λες "βάστα καρδιά μου ακόμη".
Αν μπορείς την αλήθεια που 'χεις πει να δεις σακατεμένη,
Μια παγίδα για αφελής μα συ να επιμένεις.
Αν ότι αγάπησες μπορείς ρημάδι ν' αντικρίσεις,
με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις.

Αν όσα πλούτη κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις,
σ' ένα παιγνίδι τολμηρό να μη τα λογαριάσεις,
κι όταν χαθούν αχάλαστη να 'ναι η ζωή σου εσένα,
χωρίς να παραπονεθείς ποτέ για τα χαμένα.
Αν σκλάβα σου ν' έχεις μπορείς στη πράξη την καρδιά σου
Να βρεις το θάρρος που έμεινε πολύ καιρό μακριά σου.

Αν μες το πλήθος είσαι αγνός χωρίς να φεύγεις πέρα,
Κι αν όταν συναντάς και βασιλείς είναι μια ίδια μέρα.
Κι αν δεν μπορεί φίλος η εχθρός πίκρες να σε ποτίζει,
Κι αν εκτιμάς κάθε άνθρωπο μονάχα όσο αξίζει.
Κι αν το γοργό καιρό μπορείς σωστά να τον μετρήσεις
Και μέσα του κάθε στιγμή τους θησαυρούς να κλείσεις.
Όλα δικά σου γίνονται τότε σ΄ αυτή τη πλάση
κι είσαι άντρας άξιος που κανείς ποτέ δεν θα σε ξεπεράσει.

Rudyard Kipling
(Αν και οι οι στίχοι του φαντάζουν πλέον ουτοπικοί)

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Επιστολή προς Φονβίζιν

«…Δεν ξέρω, αλλά μαντεύω από το γράμμα σας ότι επιστρέψατε στην πατρίδα με κάποια θλίψι. Αυτό το καταλαβαίνω. Σκέφθηκα μερικές φορές ότι αν κάποτε επέστρεφα στην πατρίδα μου, θα ένοιωθα μεγάλη οδύνη και χαρά. Δεν έζησα την ζωή σας και αγνοώ γι’ αυτήν πολλά πράγματα, όπως κάθε άνθρωπος για την ζωή τού άλλου.

Αλλ’ η ανθρώπινη ευαισθησία είναι κοινή σε όλους και φρονώ ότι, επιστρέφοντας στην πατρίδα του ο κάθε εξόριστος, πρέπει να ζήση εκ νέου, μέσα στην μνήμη του, όλη του την παρελθούσα δυστυχία. Αυτό μοιάζει με μια ζυγαριά, με την οποία ζυγίζομε και γνωρίζομε το αληθινό βάρος όλων όσων υποφέραμε, ανεχθήκαμε, χάσαμε και μάθαμε από τους άλλους. Αλλ’ είθε ο Θεός να σας χαρίζει μακροημέρευσι.

Άκουσα από πολλούς ότι είστε πολύ πιστός. Όχι επειδή είστε πιστός, αλλ’ επειδή εγώ έζησα κι εδοκίμασα όσα θα σας πω σε παρόμοιες στιγμές, διψάμε για πίστι σαν το “ξερό χορτάρι”. Κι εν τέλει την βρίσκομε, επειδή η αλήθεια γίνεται φανερή μέσα στην δυστυχία.

Για μένα, έχω να πω ότι είμαι παιδί του αιώνος μου, τέκνο της αμαρτίας και της αμφιβολίας. Έτσι είμαι τώρα κι έτσι θα είμαι, (το ξέρω), μέχρι τον τάφο. Τι φρικτά βάσανα μού στοίχισε, και μου στοιχίζει ακόμη σήμερα, αυτή η δίψα για πίστι, που είναι τόσο έντονη μέσα στην ψυχή μου, όσο υπάρχουν μέσα μου ενάντια επιχειρήματα.

Εν τούτοις, ο Θεός μού χαρίζει στιγμές όπου είμαι ολότελα γαλήνιος. Εκείνες τις στιγμές αγαπώ και νοιώθω ότι αγαπιέμαι από τους άλλους. Και αυτές τις στιγμές ακριβώς εσχημάτισα μέσα μου ένα πιστεύω, όπου όλα είναι φωτεινά και ιερά για μένα.

Αυτό το πιστεύω είναι απλό: Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο λογικό, πιο ζωντανό και τέλειο από τον Χριστό. Και λέω στον εαυτό μου, με ζηλόφθονη αγάπη, όχι μόνο ότι δεν υπάρχει τίποτε, αλλ’ ότι δεν μπορεί να υπάρχη.

Επί πλέον, αν κάποιος μου απεδείκνυε ότι ο Χριστός δεν ταυτίζεται με την αλήθεια κι ότι, στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι εκτός Χριστού, θα προτιμούσα τότε να παραμείνω με τον Χριστό, παρά να πάω με την αλήθεια…».

* Η επιστολή γράφτηκε το 1854

Ο διωγμός

Χριστιανισμός και Δωδεκάθεο.

Χαμένοι στις έννοιες

Είμαστε με ένα φίλο στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε για "Χρόνια πολλά" στο σπίτι μίας φίλης. Ξαφνικά τον καλούν στο κινητό και τον ρωτούν που είναι.
Αντί να πει: "Είμαστε με την "Παράλογη" και πηγαινουμε για χρόνια πολλά σε μια κοινη μας γνωστή", είπε: "Είμαστε με την "Παράλογη" και πηγαίνουμε για χρόνια πολλά σε μία γνωστή μας κοινή" !

Μακεδονία

Αυτό το όνομα μήπως;

Επιτύμβιον

Πέθανες κι έγινες κι εσύ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που πρόσφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Αγαπημένοι μου γείτονες

Κάποτε ήταν μια γειτονιά. Σ' αυτη τη γειτονιά υπήρχαν 5-6 σπίτια το πολύ.Οι γείτονες καυγαδίζαν συνέχεια για το παραμικρό και δεν τα πηγαίναν καλά μεταξύ τους.
Στο ένα σπίτι έμενε ο κύριος Σκιπέρης. Ο Σκιπέρης έστελνε τα παιδιά του έξω για δουλεια γιατί δεν είχε πολλά λεφτά και μεγάλο του ονειρό του ήταν να μεγαλώσει τα χωράφια του.Πρόσφατα μάλιστα είχε τσακωθεί με μια γειτόνισσα για ένα χωράφι. Με τη βοήθεια μιας "θείας" που έμενε μακριά κατάφερε και της το πήρε.
Η γειτόνισσα αυτή τελευταία είχε περάσει πολλά. Χάνοντας μάλιστα κι εκείνο το χωραφάκι, δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει τον Σκιπέρη.Με τους άλλους γείτονες είχε μια καλημέρα, και τα πήγαινε καλά με μία κυρά που έμενε λίγα μέτρα πιο πέρα (ισως επειδη δε μέναν κοντά;). Την κυρά-Ψωροκώσταινα.
Η κυρά-Ψωροκώσταινα περηφανευόταν συνέχεια για τους παππούδες της, που είχαν πεθάνει εδώ και χρόνια, καμάρωνε τα παλιά της φορέματα που είχαν ξεφτίσει και πάντα προσπαθούσε να δείχνει καλο πρόσωπο προς τα έξω, ασχετα αν μες στο σπίτι της γινόταν χαμός.Αυτή είχε προβλήματα με ένα αβάφτιστο παιδι, που έμενε ένα μέτρο πιο πάνω απ το σπίτι της, και με τον Σκιπέρη. Με τον Σκιπέρη δεν τα πηγαινε καλά, επειδη είχε βαρεθεί τα παιδιά του στην αυλή της, κι εκτός αυτού επειδή κοίταζε να πάρει κι απ΄αυτή ένα χωραφάκι.Με το αβάφτιστο παιδί είχε προβλήματα επειδή αυτό ήθελε να βαφτιστεί μ ένα όνομα καποιας παλιάς αρχοντισσας που ζούσε κάποτε στη γειτονιά και που είχε το σπιτι της ανάμεσα σε τρία σπίτια. Σ΄ αυτό της Ψωροκώσταινας, στου αβάφτιστου παιδιού και μιας άλλης γυναίκας. Η τελευταία τους έβλεπε να καυγαδιζουν καθώς έβγαινε στην αυλή της αλλα κοίταζε τη δουλειά της και δεν ασχολούνταν τα τελευταία χρόνια.
Αλλά ούτε ο Σκιπέρης συμπαθούσε το αβάφτιστο . Ο λόγος; Είπαμε, τα χωράφια.

Κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια στη γειτονιά της Πενινσούλας . Ψυχρά κι εχθρικά. Το παιδί μεγάλωνε αβάφτιστο κι έπρεπε να βαφτιστεί. Ο Σκιπέρης σχεδίαζε πως θα πάρει και τα υπόλοιπα χωράφια, με τη βοήθεια της "θείας". Η "θεία" έλεγε στην Ψωροκώσταινα ότι το αβάφτιστο πρέπει να αποκτήσει ένα όνομα γιατί μεγαλώνει. Η Ψωροκώσταινα έλεγε στο παιδί να βαφτιστεί μ ένα παραπλήσιο όνομα αντί αυτού που ήθελε γιατί αλλιως δε θα του επιτρέψει να μπεί σε μία παρέα. Το ξεκατίνιασμα της φτωχής μας Πενινσούλας είχε μαθευτεί παντού. Κάποιοι αρχίσαν να φοβούνται για τα χειρότερα.
Τι θα γινόταν άραγε στο τέλος;

Σαν πανηγύρι

Ἡ Κυρα-Λένη ὅλη μέρα τραγουδάει
δὲν τὸ καταλαβαίνει ὅτι κλαίει

Μ. Σαχτούρης

Άδειοι μου τόποι, όνειρα...

Περπάτησα στους δρόμους σου καιρό
Απόψε λέω να μη βγω
Θα ονειρευτώ πως ταξιδεύω ένα πρωί
Κι είσαι μαζί μου...



Αφιερωμένο σε όσους γνώρισα σ' εκείνον τον τόπο.

Συλλογισμοί Παράλογοι

Άραγε επαιζε με τη σκεψη μας ο Σωκράτης όταν ελεγε: "Εν οίδα ότι ουδέν οίδα";

Ένα γνωρίζω, ότι δε γνωρίζω τίποτα.
Αλλά αφου δε γνωρίζω τίποτα, πως γνωρίζω ότι δε γνωρίζω τίποτα;














Και ο Καμύ στο έργο του "Δοκίμια πάνω στο Παράλογο" με παραπέμπει πισω στον Αριστοτέλη ο οποίος με τη σειρά του με μπερδεύει ακόμα περισσότερο και με βυθίζει σε σκέψεις λεγωντάς μου ότι....

"Γιατί εκείνος που λέει ότι τα πάντα είναι αλήθεια δέχεται και τον αντίθετο του δικού του ισχυρισμό, κι έτσι ο δικός του δε θα είναι αληθινός (γιατί αυτός που παραδέχεται σαν αληθινό τον αντίθετο ισχυρισμό καθιστά ψεύτικο το δικό του). Αντίθετα, εκείνος που λέει πως όλα είναι ψέμα, διαψεύδει αυτός ο ίδιος τον ισχυρισμό του. Εάν δε ο πρώτος ισχυρίζεται ότι ο αντίθετος του δικού του ισχυρισμός δεν είναι αληθινός, ο δε δεύτερος ότι δεν είναι ψεύτικος μόνο ο δικός του, θα δημιουργηθεί και για τους δυο η προϋπόθεση μιας ατέλειωτης σειράς αληθινών και ψεύτικων ισχυρισμών, γιατί εκείνος που λέει ότι κάποιος αληθινός ισχυρισμός είναι πραγματικά αληθινός, είναι μέσα στην αλήθεια κι αυτό συμβαίνει επ' άπειρο"


Μα και στο Παράλογο σαν το ριξα του Ιονέσκο έμαθα ότι "απο τότε που χάθηκαμε σ' αυτόν τον κόσμο όλες οι πράξεις μας είναι Παράλογες ή άχρηστες"

(Αφιερωμένο στους σύγχρονους Σίσυφους)

Ο Δήμος Μούτσης και ο Ηράκλειτος

Το όνειρο
Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό
στ' όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουν απ' τη μια του κύκλου εγώ
εγώ κι από την άλλη!
Κι ήμουν απ' τη μια του κύκλου εγώ
εγώ κι από την άλλη
έτοιμος να μου αποκριθώ
και να ρωτήσω πάλι

(Στον κύκλο η αρχή και το τέλος είναι το ίδιο)

«Κι είδα ένα παιδί, μικρό παιδί
που έπαιζε, και μου 'ριχνε στα ζάρια»*
το ύστερο του πόθου μου φιλί
τα πρώτα παιδικά μου χάδια
Κι εκεί εκείνη τη στιγμή
άκουγα να τραγουδάν εντός μου
ο Ύπνος με το Θάνατο μαζί
τραγούδια του έρωτός μου!

«-αιών παις έστι παίζων πεσσεύων...»
(0 αιώνας είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια)














Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές
βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου
σύμβολα, σημεία, και μυστικές μορφές
αυτού του μάταιου κόσμου
Και είκοσι αιώνες σκοτεινοί
έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από 'να κόσμο σ' άλλονε τελικά, εμείς
περνάμε λέει, ώρα την ώρα

Ημιμαθής

Έμαθα πολλά και ξέρω
πως είν' κι άλλα που δεν ξέρω.
Μα δεν μένω απαθής.
Όμως το καταλαβαίνω
ότι πια δεν προλαβαίνω
να τα μάθω, και λυπάμαι
που θα φύγω ημιμαθής.

Σ. Δουμένης