Μοναχικός και όχι μόνος...

"Όσο πιο γεμάτος είσαι μέσα σου, τόσο λιγότερο έχεις ανάγκη τους έξω" Σοπενάουερ

Ήταν κάποτε δύο άνθρωποι.
Ο ένας ήταν θλιμμένος, ένιωθε άτυχος και ο άλλος ήταν περήφανος κι ένιωθε τυχερός.
Τον θλιμμενο τον έλεγαν κύριο Μόνο, και τον περήφανο κύριο Μοναχικό.Ο κύριος Μόνος έκλαιγε συνέχεια γιατί έλεγε οτι δεν είχε παρέα, και άλλους ανθρώπους γυρω του και ότι ένιωθε εντελως μόνος και κενός. Ο κύριος Μοναχικός έλεγε ότι είναι περήφανος , γιατί οταν λειπουν όλοι οι άνθρωποι από γύρω του, δε νιώθει κανένα κενό, γιατί ο εαυτός του ειναι πάντα εκεί. Ο κύριος Μόνος όμως δεν μπορούσε να βρει τον εαυτό του και κατάλαβε ότι τόσο καιρό δεν ένιωθε το κενό που είχε μέσα του επειδή το κάλυπταν οι άνθρωποι γύρω του. Ο κύριος Μόνος όσο πιο πολύ περνούσαν τα χρόνια τόσο πιο πολυ θλίψη ενιωθε.
Τα ονοματά τους όμως έκαναν τους άλλους ανθρώπους να τους μπερδεύουν. Έτσι οι ανθρωποι λυποταν το κυριο Μοναχικο. Μία μέρα ο περήφανος Μοναχικός νευρίασε και είπε: "Μη λυπάστε εμένα! Λυπηθείτε τον εαυτό σας που δεν τον έχετε συναντήσει ποτέ, που θα καταλάβετε ότι λείπει όταν δε θα υπάρχουν άνθρωποι γύρω σας, έστω και οι εχθροί, για να ασχολείστε μαζί τους και να σας γεμίζουν το κενό μέσα σας.

Η μοναξιά είναι ατυχία, η μοναχικότητα επιλογή τρόπου ζωής.

Δια-διχτυο-μένοι

Είμαστε άνθρωποι, όντα που ζουν σε ομάδες, σε αγέλες, που έχουμε ανάγκη την επικοινωνία με άλλα όντα του είδους μας.
Παλιά δεν είχαμε τη βοήθεια της τεχνολογίας που θα διευκολυνε την ανάγκη μας για επικοινωνία.
Μετά απο αιώνες και χρόνια αποκτήσαμε καποια μέσα που θα έκαναν πιο εύκολη την επαφή μας με το συνάνθρωπο.
Έχουμε τηλέφωνο για να επικοινωνούμε πιο εύκολα με τους δικούς μας ανθρώπους.
Συνδεόμαστε στο διαδίκτυο για να επικοινωνούμε ακόμη πιο εύκολα με πολλούς ανθρώπους.
Έχουμε πολλά μέσα επικοινωνίας πια...
Όμως κάτι πήγε στραβά...
και καταλήξαμε να βρισκόμαστε μόνοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο...πατώντας πλήκτρα και
διαβάζωντας κείμενα...
πολλά κείμενα...
Ξεχνώντας οτι πίσω από αυτά τα κείμενα και πίσω απο αυτή την οθόνη βρίσκονται άνθρωποι
που έχουν ανάγκη την επικοινωνία με το συνάνθρωπο όπως εμείς...
Τελικά είναι δίκτυο ή δίχτυ;

(Ένας άνθρωπος, και όχι ένα κείμενο)

Ψέμματα

"Η αλήθεια είναι μία , τα ψεύδη πολλά"

















Τα επικίνδυνα

-Ψέμματα απο συμφέρον. (Μία νεαρά "ερωτευεται" κεραυνοβόλα έναν 80χρονο ευκαταστατο κύριο)-

- Ψέμματα για λόγους αμυνας. (Το μικρό παιδί δεν έσπασε το βάζο. Όταν το ρώτησε η μαμα του είπε ότι το έκανε ο αδερφός του)

-Ψέμματα απο κακία. ( Δεν αγαπάει το συζυγό της. Χθες το βράδυ την είδαν με άλλον)

Τα ακίνδυνα

-Ψέμματα απο ματαιοδοξία. (Ειμαι 50 κιλά, η ζυγαριά είναι χαλασμενη απλά)

-Ψέμματα για λόγους ψυχαγωγίας ή διασκέδασης. (Χθες είδα καράβι σε βουνό)

- Ψέμματα παρηγοριάς, αθώα ψέμματα. (Ό όγκος είναι καλοήθης. Εσυ μια μέρα θα μας θάψεις όλους γιαγιά)

(Τα είδη της ψευδολογίας είναι απο το βιβλίο "Πρακτική φιλοσοφία" του Ε. Π. Παπανούτσου)

Ο ζητιάνος κι ο Σουλτάνος

Πήραν τα ρούχα του Σουλτάνου
και τα φορέσαν του ζητιάνου
κι όσοι δεν ξέραν το Σουλτάνο
μετάνοιες κάναν στο ζητιάνο.

Μα κι όσοι ξέραν το Σουλτάνο
και δεν γνωρίζαν πως και τι
μετάνοιες κάνανε κι αυτοί,

Κι ύστερα ντύσαν το Σουλτάνο
λιγδιάρη, κουρελή ζητιάνο
κι όσοι δεν ξέραν τον Σουλτάνο
όξω! φώναζαν στο ζητιάνο.

Μα κι όσοι ξέραν το Σουλτάνο
και δεν γνωρίζαν πως και τι
όξω! φωνάζανε κι αυτοί.

Στέλιος Α. Δουμένης

Δυο λόγια απο έναν σκοτεινό μαρκήσιο..

“Ηδονιστές όλων των ηλικιών,όλων των φυλων, σε σας και μόνο προσφερω αυτό το έργο. Τραφείτε με τις αρχές του: ευνοούν τα πάθη σας, πάθη για τα οποία σας φοβερίζουν οι πεζοί ηθικολόγοι, πάθη που δεν είναι, ωστόσο, παρά τα μέσα που χρησιμοποιεί η Φύση για να οδηγήσει τον άνθρωπο προς τους σκοπούς που του προδιαγράφει.
Δώστε αυτί μονάχα σ΄αυτές τις γλυκές παρορμήσεις, γιατί μόνο η δική τους φωνή μπορεί να σας οδηγήσει στην ευτυχία. Γυναίκες λάγνες, κάνετε πρότυπο σας την ηδονική Σαιντ-Ανζ. Ακολουθώντας το παράδειγμα της αδιαφορήστε για κάθε τι που εναντιώνεται στους θείους νόμους της ηδονής με τους οποίους ήταν δεμένη σ’ ολόκληρη τη ζωή της.
Εσείς, νεαρές παρθένες, που τόσο καιρό σας χαλιναγωγουσαν τα παράλογα και επικίνδυνα δεσμά μιας φανταστικης Αρετης και μιας αηδιαστικής θρησκείας, μιμηθείτε τη φλογερή Ευγενία. Βιαστείτε να καταστρέψετε τις γελοίες συνταγές με τις οποίες σας εμπότισαν ηλίθιοι γονείς.
Και ‘σεις, αξιαγάπητοι ακόλαστοι, που από την νεανική σας ηλικία δεν γνωρίσατε άλλους περιορισμούς απ’ αυτούς που σας έβαζαν οι ίδιες οι επιθυμίες σας, που για μοναδικό κυβερνήτη είχατε μονάχα τις ιδιοτροπίες σας, μελετήστε τον κυνικό Ντολμανσέ, πορευτείτε όπως αυτός, αν θέλετε να φτάσετε ως την άκρη του ανθόσπαρτου δρόμου που σας ανοίγει η φιληδονία σας.

η εισαγωγή του βιβλίου “Η Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ” του Μαρκήσιου Ντε Σάντ.

Μαρκήσιος ντε Σαντ.Ο άθεος, ο συνηδειτοποιημένος βλάσφημος, ο επαναστάτης.
Ένας μαρκήσιος που αν και σε σκληρή εποχή δεν απαρνήθηκε τις "ιδέες" του, ένας μαρκήσιος που είπε: "Σκοτώστε με ή δεκτείτε με όπως είμαι".

Ο Άγιος Βασίλης των γραμμάτων και των Ελλήνων.

Ψάχωντας να βρω γιατί δε με καταδεχόταν ο Άι Βασίλης παλιότερα (μεγάλη η χάρη του μέρες που είναι) ανακάλυψα και κάτι άλλο. Εδώ στην Ελλάδα και στην ορθοδοξία που λέτε ο Μέγα Βασίλειος της Καισαρείας ή κατα γνωστόν "Αι Βασίλης" , θεωρείται ως ένας απο τους τρείς Ιεράρχες, ως ένας απο τους πατέρες των γραμμάτων. Είχε μάλιστα αφήσει πίσω του πολλά συγγράμματα και πατερικά κείμενα όπως το "Περι Πίστεως " και το "Περί Κριμάτων" . Δική του είναι και η εξής φράση που αναφέρεται στην παιδεία:

"«Παιδεία μόνη τών κτημάτων αναφαίρετον καί ζώντι καί τελευτήσαντι παραμένουσα».
Η παιδεία είναι η μόνη από τα αποκτήματα που δεν αφαιρείτε και όσο ζει ο άνθρωπος και όταν πεθάνει παραμένει.

Αλλά προφανώς για τον συγκεκριμενο "Άι" η παιδεία που ύμνυε ίσως είχε όρια διότι αργότερα ανακάλυψα το εξής: Ο γνωστός "Άι" εκτος απο την παραπάνω φράση είχε πει και τις παρακάτω:

«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθί­ζoν­τας με ορ­θάνοιχτο στόμα τον "Ισραήλ". Ορθάνοιχτο στόμα εννοεί τη δύναμη του λόγου της ελληνικής φιλοσοφίας.

«Προσταγή, μη δειλιάζετε από των Ελληνικών πιθα­νο­λογη­μά­των... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυ­λού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινό­τη­τα, αλλά σαν δάδες καπνίζου­σες κατα­μελανώνουν και σπι­λώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώ­νυ­μος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν».

Λέτε να μη με καταδεχόταν επειδη παλιότερα είχα μία περιέργεια να δω τι γράφουν οι έλληνες φιλόσοφοι;

Το έφερε όμως έτσι η μοίρα που τα πιθανολογήματα αυτού του κακoύ Δημοκρίτου και Ηράκλειτου διδάσκονται ακόμη στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, ενώ ο ερυθρόμορφος "Άι" είναι γνωστος οχι απο τα κειμενα του αλλα ως ο "κόκκινος ήρωας" των μικρών παιδιών και της coca-cola...

Αγιος Βασιλης ερχεται...

Αγιος Βασιλης ερχεται και δεν ξερω αν μας καταδεχεται. Ποιος ειναι ομως αυτος ο Αι Βασιλης; Αι Βασιλη ακουω και Αι Βασιλη δε βλεπω. Δηλαδη..... για να μη λεω ψεμματα, οταν ημουν παιδι δεν τον ειχα δει, αλλα τωρα που μεγαλωσα δεν πρεπει να παραπονιεμαι.

Τον βλεπω συνεχεια...Ο συγκεκριμενος "αι" ηρθε λιγο αναποδα στη ζωη μου. Για να μη μεινω με το παραπονο που δεν ηρθε οταν ημουν παιδι, ηρθε τωρα. Τις τελευταιες μερες οτι κι αν κανω τον βλεπω μπροστα μου. Ανοιγω την τηλεοραση και βλεπω εναν αξυριστο τυπο με κοκκινα ρουχα να μου χαμογελαει, ανοιγω το ψυγειο και παλι ειναι μεσα και ποζαρει πανω στην coca-cola. Bγαινω εξω και τον βλεπω εξω απο καταστηματα, αδυνατισμενο ομως, να πουλαει βλακειες για να βγαλει το ψωμι του. Στην Ερμου ο Αι Βασιλης δε μιλαει ελληνικα συνηθως. Ειναι αρκετα αδυνατος και αλλοδαπος. Εχει αραγε πρασινη καρτα ή ειναι παρανομος στη χωρα μας;Τωρα τελευταια με καταδεχεται πολυ. Μου εχει γινει εφιαλτης.
Καποτε ομως δε μας καταδεχοταν. Περασαν χρονια απο τοτε. Γιατι δεν ερχοταν ομως οταν ημουν παιδι; Επειδη δεν ειχα τζακι;Η΄μηπως επειδη τοτε δεν ειχα εθιστει στην coca-cola; Παραξενα πραγματα.Aν και με ειδε και φετος οπως και περυσι δε νομιζω να μου κανει δωρο...

Να τα πούμε ;

Καλήν ημέραν άρχοντες,
αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την θείαν Γέννησιν
να πω στ' αρχοντικό σας.

Χριστός γεννάται σήμερον
εν Βηθλεέμ τη πόλει.
Οι ουρανοί αγάλλονται
χαίρει η κτήσις όλη.

Εν τω σπηλαίω τίκτεται
εν φάτνη των αλόγων
ο Βασιλεύς των ουρανών
και Ποιητής των όλων.

Απορία...

Άραγε εκείνοι σε σκέφτονται όσο τους σκέφτεσαι κι εσύ;

Η Τέχνη των Τρελών

Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια. Picasso

Καλωσηλθατε στον κόσμο των τρελών.

Το συγκεκριμενο ειδος τεχνης λεγεται brut art, ή τεχνη του περιθωριου ή τεχνη των τρελων.

Ο Άντολφ Βέλφλι. ψυχωτικός, έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του έγκλειστος σε φρενοκομείο, όπου και άρχισε να ασχολείται με την τέχνη












Το "Πάλαι ντε Ιντεάλ" στη Γαλλία, του Φερντινάν Σεβαλ, ενός ταχυδρόμου ο οποίος έκανε 33 χρόνια να το ολοκληρώσει, κουβαλώντας πέτρες καθε μέρα με ένα μικρο καροτσάκι διανύοντας μια απόσταση δέκα χιλιομέτρων. Μετά την ολοκλήρωσή του έφτιαξε και τον τάφο του, στο νεκροταφείο του χωριού, αφού ο γαλλικός νόμος δεν του επέτρεπε να ταφει μέσα στο "πάλαι ντε Ιντεάλ" όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Σε όλους ήταν γνωστός ως "ο τρελός του χωριού". Όπως ειχε πει, πηγη της εμπνευσης του ηταν ενα ονειρο που ειχε δει.
























Στην περιπτωση του μεξικανου Μαρτιν Ραμιρεζ , που επασχε απο παρανοειδη σχιζοφρενεια ευκολα παρατηρει κανεις πως σε πολλα εργα του υπαρχει παντα ενα τρενο που συνηθως μπαινει ή βγαινει απο ενα τουνελ...












































Άλλα εργα















Η τέχνη δεν έχει όρια. Η τέχνη βγάζει στο φως την αληθεια. Ο καλλιτεχνης μας λεει το μυστικα του μεσα απο το εργο του.

Κάτω τα χέρια απ'την κυρά Τασούλα!

Το παρακάτω κείμενο το βρήκα στο filosofia.gr και επειδή μου άρεσε σκέφτηκα να το δημοσιεύσω Το κείμενο το έχει γράψει ο Sakaflias (μέλος του www.filosofia.gr).

"Τι είναι η μεταφυσική; Μήπως κάτι αφηρημένο και αόριστο; Λάθος. Η μεταφυσική είναι κάτι συγκεκριμένο και ορισμένο. Ασκείται από πρόσωπα και προάγεται από ανθρώπους; Ο Χριστόδουλος και ο Βενέδικτος εκπροσωπούν και ασκούν τη μεταφυσική όσο και η Τασούλα. Η μεταφυσική δεν αποκλείει καμιά αυθαίρετη παραδοχή για οποιαδήποτε αυθαίρετη ανοησία όπως η αθανασία της ψυχής, η μετά θάνατον ζωή, ο Ολυμπιακός είναι Θεός κτλ.












Αν δέχεστε την θρησκεία πρέπει να δεκτείτε και την κα Τασούλα.
Και επειδή η μεταφυσική μεταφράζεται σε δύναμη. Αν βρεθεί ένας κατάλληλος αριθμός οπαδών της κας Τασούλας και αναλάβουν την εξουσία, η ταυτότητας μας από Χριστιανός θα λέει Τασουλιανός όπως προσδιορισμός της ταυτότητας μερικών δισεκατομύριων ατόμων που είναι το όνομα κάποιου μύστη της μεταφυσικής Χριστιανός, Μωαμεθανός, Βουδιστής, Καλβινιστής, Λουθηρανός.
Ζήτω ο ανορθολογισμός, ζήτω η κα Τασούλα".

Οι φυλακισμένοι

Οι φυλακισμένοι έχουν ζηλέψει το γέλιο
έχουνε χάσει τα κλειδιά της περιέργειας
έχουν φορτώσει την επιθυμία της ζωής
σ ελαφρές αλυσίδες

από παλιές κατηγόριες είναι βεβαρημένοι ακόμη
η οκνηρία δεν είναι πια ένα μυστήριο
η ανεξαρτησία είναι στη φυλακή

Πωλ Ελυάρ

Να νιώσω πως είναι να αισθάνεσαι...

"Μου κάνετε την περιγραφή του κόσμου, απαριθμώντας τους νόμους του.
Στο τέλος με πληροφορείτε πως όλος αυτός ο κόσμος έχει την αρχή του σε ένα ηλεκτρόνιο
.Τι να την κάνω όλη αυτήν την προσπάθεια;
Μου δίδαξαν πολλά οι απαλές γραμμές των λόφων και τα δάχτυλα της νύχτας πάνω σε τούτη την τυραννισμένη καρδιά....."

Άλμπερ Καμύ



Τι κι αν ανακάλυψαν που βρίσκεται το κέντρο της συνείδησης;
Το τι σκέφτεται τους ειναι άγνωστο.
Τι κι αν ανακάλυψαν πόσα αγγεία έχει η καρδιά;
Αυτά που νιώθει δε θα τα καταλάβουν ποτέ...

Ετσι μαθανε να φευγουν

Έτσι μάθανε να φεύγουν..















με φτωχό μέσο ίσως..













οι κύριοι των πλούσιων εμπειριών..

Έτσι μάθανε να φεύγουν...

με ακριβό μέσο ίσως...








οι..των φτηνών εμπειριών..

Ανθρωπιά.

Όταν οι εικόνες μιλάνε..





















χωρίς λόγια...

Ντίλι, ντίλι, ντίλι...

Ντίλι-ντίλι- ντίλι
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε ο ποντικός,
πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντήλι
ντίλι ντίλι ντίλι

Ήρθε και η γάτα
έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ' απόι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντήλι
ντίλι ντίλι ντίλι...

Δε θα ξεχάσω...

«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο; Γιατί; Γιατί;»
Αγέρας θάναι, λέει ο Γιάννης και περπατεί.
Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι βγάνει φωτιά
Νάβρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα, μια ρεματιά!

Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο να ένα δεντρί...
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου, δροσιά να βρει.
Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του και περπατεί!
Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης, γιατί, γιατί;

«Γιάννη, που κίνησες να φτάσεις;»
«Στα δυο χωριά.»
«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;
Πολύ μακριά!»

«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω. Τι έφταιξα εγώ;
Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει, γι' αυτό είμαι δω
Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες... για δυο, για τρεις...
Ο νους μου σήμερα δε ξέρω, τ΄ είναι βαρύς»

«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι να δροσιστείς»
Σκύβει να πιει νερό στη βρύση, στερεύει ευθύς.

Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες, φεύγει ο καιρός,
Στον ίδιο τόπο είν' ο Γιάννης, κι ας τρέχει εμπρός...
Να το χινόπωρο, να οι μπόρες, μα πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι, με τη βροχή.

«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο, το σπλαχνικό,
που 'ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι και στο βοσκό;»
Ο πεύκος μίλαε στον αέρα - τ' ακούς, τ' ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα στους μπιστικούς.

«Φρύγανο και κλαρί του πήρες και τις δροσιές
Και το ρετσίνι του ποτάμι απ΄ τις πληγές.
Σακάτης ήταν κι ολόρθος, ως τη χρονιά,
Που τον εγκρέμισες για ξύλα, Γιάννη φονιά!»

«Τη χάρη σου ερημοκλησάκι, την προσκυνώ,
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα και ν α σταθώ...
Η μάνα μου θα περιμένει κι έχω βοσκή...
Κι είχα και τρύγο... Τι ώρα νάναι και τι εποχή;

Ξεκίνησα το καλοκαίρι -να στοχαστείς-
Κι ήρθε και μ' ήβρε ο χειμώνας μεσοστρατίς.
Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι! Πότε ήρθε; Πώς;
Αγιε, σταμάτησε το λόγκο, που τρέχει εμπρός.

Αγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω -με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω, εδώ κοντά.»
Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι... βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε το δάσος, πολύ μακριά.

Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι, φωνή καμιά
Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο, στην ερημιά.

(Αφιερωμένο σ΄ ολους τους "Γιάννηδες")

Ένα έργο τέχνης..

Τι σουρεαλισμός..τι κυβισμός..αν ένα έργο τέχνης δεν περνάει αλήθειες και ειδικά για την εποχή του τι να το κάνεις..Σε μια εποχή σαν τη σημερινή, που όταν ακούς για ιδεώδη και ιδεολογίες βάζεις τα γέλια και με το δίκιο σου, η παρακάτω εικόνα δεν αξίζει να περάσει απαρατήρητη. Έχει έναν δικό της "σουρεαλισμό"...Η αλήθεια είτε μέσω σαλονιού , είτε μέσω δημόσιας τουαλέτας θα βρει τρόπο να κάνει αισθητή την παρουσία της...Συγχαρητήρια στον δημιουργό της..

zeitgeist - Όλος ο κόσμος ένα θέατρο.

"Κάθε αληθινή πιστη ειναι πραγματικα αλαθητη.Πραγματωνει εκεινο που ο πιστος ελπιζει να βρει σ΄αυτην, δεν προσφερει ομως το ελαχιστο σημειο στηριξης σε μια αντικειμενικη αληθεια. Εδω, οι δρομοι των ανθρωπων χωριζουν: αν ψαχνεις ηρεμια και ευτυχια, τοτε πιστεψε, αν θελεις να χεις την αληθεια για οδηγο σου, τοτε ψαξε." Φ.Νιτσε

Τι ειναι το zeitgeist; Πως καταφερνει ενα ντοκιμαντερ διαρκειας δυο ωρων να ταραξει τα νερα, να εκνευρισει ανθρωπους; Στην Ελλαδα εγινε γνωστο τον Ιουνιο του 2007 οταν το ανεβασε στο διαδικτυο ελληνας blogger. Σε πολλες χωρες εχουν δημιουργηθει αρκετες ιστοσελιδες οι οποιες εχουν σκοπο να καταρριψουν τα οσα ισχυριζονται οι δημιουργοι του συγκεκριμενου ντοκιμαντερ (ειδικα την πρωτη ενοτητα).
Εγω θα το χαρακτηριζα σαν ενα μικρο "χαστουκι αφυπνισης".

Αν καποιος με ρωτουσε αν αξιζει να αφιερωσει 2 ωρες για να το παρακολουθησει θα του απαντουσα με τα παραπανω λογια του Νιτσε: "Αν ψαχνεις ηρεμια και ευτυχια, τοτε πιστεψε, αν θελεις να χεις την αληθεια για οδηγο σου, τοτε ψαξε".

http://video.google.com/videoplay?docid=-7671298400447638082&q=zeitgeist%2Bgreek&pr=goog-sl

Για τις όμορφες "γκρίζες ημέρες"...

Εκεί έξω υπάρχει ενας υπέροχος κόσμος γεματος χρωματα ... .Οι μερες που βλεπουμε γκριζες ειναι οι μερες που αφηνουμε να περνανε χωρις να τις χρωματιζουμε με ζωη .. Οι "γκρίζες ημέρες" δεν ειναι γκριζες ...

αφιερωμενο σε ολους...

Vae solis...

Γλυκό του κουταλιού

Οι αναμνησεις της παιδικης μου ηλικιας εκτος απο τις νοσταλγικες ημερες περιεχουν και τη γευση ενος γλυκου που σημερα μαλλον δεν θα το βρειτε σε ολα τα ζαχαροπλαστεια... το γλυκο καρυδακι....Αυτη η "σιροπιασμενη αναμνηση" οσο περνουν τα χρονια γινεται ολο και πιο εντονη, και με ταξιδευει σε καιρους παραξενους...Μου θυμιζει τους Ιωνες και μη με ρωτατε γιατι, δεν ξερω...Κατι με τραβαει κατα κει...Θυμαμαι ακομα κι αλλα...τι θειες μου που οταν φτιαχναν (ειναι και ολοκληρη διαδικασια μη νομιζετε) κιτρινιζανε τα χερια τους απο τις καρυδες κατα τη διαρκεια του φθινοπωρου...Θυμαμαι και μια γριουλα γειτονισσα που οταν ημασταν μικρα με την αδερφη μου, πηγαιναμε για "επισκεψη" κι αυτη μας καλοδεχοταν και μας κερνουσε γλυκο καρυδακι...Πλεον για μενα το καρυδακι ειναι ενα γλυκο που δε συγκρινεται με τη γευση καμιας ταρτας και που εδω στην πρωτευουσα δεν το βρισκεις σε ολα τα ζαχαροπλαστεια...Αλλωστε καμια αναμνηση δεν πωλειται σε αλυσιδομαγαζα...

Η νοσταλγία γυρίζει...(Μιλτος Σαχτουρης)

Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο

κρεβάτι

ένα φιλί ανοιγόκλεινε πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν

να ξεπροβάλλουν στο ταβάνι

στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε

κι έσβησε

ένα κερί έγειρε κι έπεσε απ' το καντηλέρι
έξω ακούγονταν κλάματα και ποδοβολητά

Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
έπειτα μπήκε το φεγγάρι
αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί

Όλο το βράδυ ακουγόταν μιά φωνή:

Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει

Εκτοπλάσματα...(του Μίλτου Σαχτούρη)

Μέσα στὸν τάφο μου
Περπατῶ ταραγμένος
τ᾿ ἀπάνω κάτω
τ᾿ ἀπάνω κάτω

ἀκούω τὰ πράγματα τριγύρω
νὰ οὐρλιάζουν
ἰδέες-αὐτοκίνητα
αὐτοκίνητα-ἰδέες

ἀνθρῶποι περνᾶνε
μιλοῦνε, γελᾶνε
γιὰ μένα

λένε ἀλήθειες
λένε ψευτιὲς
γιὰ μένα, γιὰ μένα!

– Μή, τοὺς φωνάζω
μὴ μιλᾶτε
γιὰ τὶς νεκρὲς ἀγάπες μου

θὰ ξυπνήσουν
θὰ σᾶς βγάλουν τὰ μάτια!