Η γοητεία της μελαγχολίας.

Μέσα σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχει και μια ασθένεια που την λένε μελαγχολία. Ονομάστηκε λένε ετσι από τον ορισμό που της έδωσε ο Ιπποκράτης τον 5ο αι. ως «μέλαινα χολή». Μάυρη χολή δηλαδή. Είναι λένε η μάυρη όψη της λύπης, που υπάρχει χωρίς αιτία.
Μια ασθένεια όμως που προξενεί εντυπώσεις επειδή συνοδεύται απο μια κρυφή γοητεία. Μα πως τόσα ποιήματα να έχουν τον τίτλο "Μελαγχολία", τόσα τραγούδια "Melancholy", τόσα "Μελαχολικά Χριστούγεννα" τόσοι "Μελαχολικοί χειμώνες" τόσα έργα ζωγράφων που απεικονίζουν μελαγχολικά πρόσωπα; Τόσα αφιερώματα για μιαν αρρώστεια;
Απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τόσες ιδιοφυίες , τόσοι καλλιτέχνες είχαν το γνώρισμα της μελαγχολίας το οποίο αποτυπώθηκε στα έργα τους.Ο αρχαίος Αριστοτέλης αναρωτιέται : «Διά τι πάντες όσοι περιττοί γεγόνασιν άνδρες ή κατά φιλοσοφίαν ή πολιτικήν ή ποίησιν ή τέχνας φαίνονται μελαγχολικοί όντες...;»
Έχω διαβάσει πολλά μελαγχολικά ποιήματα, εδώ θα γράψω όμως ένα ποίημα του Ντίλαν Τόμας με τίτλο: "Τη μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας".

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,
στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.

Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει
δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ' αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα και φιλόσοφο Τζωτζ Σταινερ η σκέψη συνδέεται με το μέλαν αίσθημα.

Τι είναι τελικά αυτό που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει ευχαρίστηση μέσα στη θλίψη του; Αυτό είναι μελαγχολία. Η αλλιώς "Πολιτισμός της θλίψης".

Ένα παρόμοιο αφιέρωμα υπάρχει εδώ