"Η Βίβλος που μπορείς να φορέσεις"

Έγινε κι αυτό. Μία αμερικάνικη εταιρεία έχει κατασκευάσει σταυρούς οι οποίοι με τη βοήθεια της νανοτεχνολογίας έχουν πάνω τους χαραγμένο όλοκληρο το κείμενο της Βίβλου, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Το "χριστιανικό προιόν" προωθείται στην παγκόσμια αγορά με το σλόγκαν "Η Βίβλος που μπορείς να φορέσεις" και είναι γραμμένο σε πόλλες γλώσσες (εννοείται και στην ελληνικήν..), με σκοπό οι όπου γης πιστοί να μπορούν να το......διαβάσουν στη δική τους γλώσσα. Φυσικά οι κατασκευαστές του δεν μείναν εκεί, διότι στην αγορά δεν κυκλοφορούν μόνο "Βιβλικοί νανοτεχνολογικοί Σταυροί" αλλά και μενταγιόν, βραχιόλια και άλλα μπιχλιμπίδια. Έτσι όποιος δεν ενδιαφέρεται για Σταυρό μπορεί να αγοράσει ένα άλλο χριστιανικό μπιχλιμπίδι για να τον προστατεύει...χριστιανονανοτεχνολογικά πάντα. Αφού δεν την διάβασαν ποτέ λοιπόν τη Βίβλο για να δουν τι γράφει, ας τη φορέσουν.













Άντε και εις το μέλλον Βιβλικές ομπρέλες για να προστατεύονται απο κατακλυσμούς τύπου Νώε.

Αλλαγή ονόματος προφίλ.

Αποφάσισα να αλλάξω όνομα προφιλ. " Το Παράλογον" ήταν ένα όνομα που βρήκα βιαστικά όταν δημιούργησα αυτό το blog, αν και τον πρώτο καιρο δεν σκεφτόμουν την αντικαταστασή του. Απο σήμερα και στο εξής θα κυκλοφορώ στο διαδίκτυο με το όνομα "Δινονόη" . Θα ήθελα μια χάρη από όσους φίλους bloggers με έχουν κάνει link ως "Παράλογο", να κάνουν τον κόπο και να αντικαταστήσουν το παλιό όνομα με το νέο. Με φιλικούς χαιρετισμούς.....Δινονόη.

Η γοητεία της μελαγχολίας.

Μέσα σ' αυτόν τον κόσμο υπάρχει και μια ασθένεια που την λένε μελαγχολία. Ονομάστηκε λένε ετσι από τον ορισμό που της έδωσε ο Ιπποκράτης τον 5ο αι. ως «μέλαινα χολή». Μάυρη χολή δηλαδή. Είναι λένε η μάυρη όψη της λύπης, που υπάρχει χωρίς αιτία.
Μια ασθένεια όμως που προξενεί εντυπώσεις επειδή συνοδεύται απο μια κρυφή γοητεία. Μα πως τόσα ποιήματα να έχουν τον τίτλο "Μελαγχολία", τόσα τραγούδια "Melancholy", τόσα "Μελαχολικά Χριστούγεννα" τόσοι "Μελαχολικοί χειμώνες" τόσα έργα ζωγράφων που απεικονίζουν μελαγχολικά πρόσωπα; Τόσα αφιερώματα για μιαν αρρώστεια;
Απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τόσες ιδιοφυίες , τόσοι καλλιτέχνες είχαν το γνώρισμα της μελαγχολίας το οποίο αποτυπώθηκε στα έργα τους.Ο αρχαίος Αριστοτέλης αναρωτιέται : «Διά τι πάντες όσοι περιττοί γεγόνασιν άνδρες ή κατά φιλοσοφίαν ή πολιτικήν ή ποίησιν ή τέχνας φαίνονται μελαγχολικοί όντες...;»
Έχω διαβάσει πολλά μελαγχολικά ποιήματα, εδώ θα γράψω όμως ένα ποίημα του Ντίλαν Τόμας με τίτλο: "Τη μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας".

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,
στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.

Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει
δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ' αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα και φιλόσοφο Τζωτζ Σταινερ η σκέψη συνδέεται με το μέλαν αίσθημα.

Τι είναι τελικά αυτό που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει ευχαρίστηση μέσα στη θλίψη του; Αυτό είναι μελαγχολία. Η αλλιώς "Πολιτισμός της θλίψης".

Ένα παρόμοιο αφιέρωμα υπάρχει εδώ

Φωνές, αλαλαγμοί, χαρές
ενθουσιασμοί, ζητωκραυγές!
Και ποιος τολμάει να τους πει
πως νίκησαν οι δύσμοιροι
τρέχοντας στον ανεμπόδιστο δρόμο της κατηφόρας...

Στωική απάθεια...

"Ζήνων ο Κιτιεύς" (πατέρας του Στωικισμού)

Αν

Είναι ένα ποίημα που θυμάμαι απο τα παιδικά μου χρόνια.

















Αν μπορείς να σαι ατάραχος όταν τριγύρω οι άλλοι,
σε σένα ρίχνουν τ άδικο μέσα στην παραζάλη.
Αν μπορείς όταν δισταγμούς για σε θα 'χουν εκείνοι,
Να 'χεις στη δύναμή σου εσύ κρυφή εμπιστοσύνη.
Αν μπορείς να σαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι,
Με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη,
Αν σε μισούν να μη μισείς κι ας είσαι πληγωμένος
Να μην είσαι ευκολόπιστος μήτε πονηρεμένος.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις,
να σκέπτεσαι χωρίς ζωή στη σκέψη να χαρίζεις.
Αν στον Θρίαμβο και στη Καταστροφή έχεις την ίδια γνώμη,
Κι άσειστη θέληση να λες "βάστα καρδιά μου ακόμη".
Αν μπορείς την αλήθεια που 'χεις πει να δεις σακατεμένη,
Μια παγίδα για αφελής μα συ να επιμένεις.
Αν ότι αγάπησες μπορείς ρημάδι ν' αντικρίσεις,
με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις.

Αν όσα πλούτη κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις,
σ' ένα παιγνίδι τολμηρό να μη τα λογαριάσεις,
κι όταν χαθούν αχάλαστη να 'ναι η ζωή σου εσένα,
χωρίς να παραπονεθείς ποτέ για τα χαμένα.
Αν σκλάβα σου ν' έχεις μπορείς στη πράξη την καρδιά σου
Να βρεις το θάρρος που έμεινε πολύ καιρό μακριά σου.

Αν μες το πλήθος είσαι αγνός χωρίς να φεύγεις πέρα,
Κι αν όταν συναντάς και βασιλείς είναι μια ίδια μέρα.
Κι αν δεν μπορεί φίλος η εχθρός πίκρες να σε ποτίζει,
Κι αν εκτιμάς κάθε άνθρωπο μονάχα όσο αξίζει.
Κι αν το γοργό καιρό μπορείς σωστά να τον μετρήσεις
Και μέσα του κάθε στιγμή τους θησαυρούς να κλείσεις.
Όλα δικά σου γίνονται τότε σ΄ αυτή τη πλάση
κι είσαι άντρας άξιος που κανείς ποτέ δεν θα σε ξεπεράσει.

Rudyard Kipling
(Αν και οι οι στίχοι του φαντάζουν πλέον ουτοπικοί)

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Επιστολή προς Φονβίζιν

«…Δεν ξέρω, αλλά μαντεύω από το γράμμα σας ότι επιστρέψατε στην πατρίδα με κάποια θλίψι. Αυτό το καταλαβαίνω. Σκέφθηκα μερικές φορές ότι αν κάποτε επέστρεφα στην πατρίδα μου, θα ένοιωθα μεγάλη οδύνη και χαρά. Δεν έζησα την ζωή σας και αγνοώ γι’ αυτήν πολλά πράγματα, όπως κάθε άνθρωπος για την ζωή τού άλλου.

Αλλ’ η ανθρώπινη ευαισθησία είναι κοινή σε όλους και φρονώ ότι, επιστρέφοντας στην πατρίδα του ο κάθε εξόριστος, πρέπει να ζήση εκ νέου, μέσα στην μνήμη του, όλη του την παρελθούσα δυστυχία. Αυτό μοιάζει με μια ζυγαριά, με την οποία ζυγίζομε και γνωρίζομε το αληθινό βάρος όλων όσων υποφέραμε, ανεχθήκαμε, χάσαμε και μάθαμε από τους άλλους. Αλλ’ είθε ο Θεός να σας χαρίζει μακροημέρευσι.

Άκουσα από πολλούς ότι είστε πολύ πιστός. Όχι επειδή είστε πιστός, αλλ’ επειδή εγώ έζησα κι εδοκίμασα όσα θα σας πω σε παρόμοιες στιγμές, διψάμε για πίστι σαν το “ξερό χορτάρι”. Κι εν τέλει την βρίσκομε, επειδή η αλήθεια γίνεται φανερή μέσα στην δυστυχία.

Για μένα, έχω να πω ότι είμαι παιδί του αιώνος μου, τέκνο της αμαρτίας και της αμφιβολίας. Έτσι είμαι τώρα κι έτσι θα είμαι, (το ξέρω), μέχρι τον τάφο. Τι φρικτά βάσανα μού στοίχισε, και μου στοιχίζει ακόμη σήμερα, αυτή η δίψα για πίστι, που είναι τόσο έντονη μέσα στην ψυχή μου, όσο υπάρχουν μέσα μου ενάντια επιχειρήματα.

Εν τούτοις, ο Θεός μού χαρίζει στιγμές όπου είμαι ολότελα γαλήνιος. Εκείνες τις στιγμές αγαπώ και νοιώθω ότι αγαπιέμαι από τους άλλους. Και αυτές τις στιγμές ακριβώς εσχημάτισα μέσα μου ένα πιστεύω, όπου όλα είναι φωτεινά και ιερά για μένα.

Αυτό το πιστεύω είναι απλό: Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο όμορφο, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο λογικό, πιο ζωντανό και τέλειο από τον Χριστό. Και λέω στον εαυτό μου, με ζηλόφθονη αγάπη, όχι μόνο ότι δεν υπάρχει τίποτε, αλλ’ ότι δεν μπορεί να υπάρχη.

Επί πλέον, αν κάποιος μου απεδείκνυε ότι ο Χριστός δεν ταυτίζεται με την αλήθεια κι ότι, στην πραγματικότητα, η αλήθεια είναι εκτός Χριστού, θα προτιμούσα τότε να παραμείνω με τον Χριστό, παρά να πάω με την αλήθεια…».

* Η επιστολή γράφτηκε το 1854

Ο διωγμός

Χριστιανισμός και Δωδεκάθεο.

Χαμένοι στις έννοιες

Είμαστε με ένα φίλο στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε για "Χρόνια πολλά" στο σπίτι μίας φίλης. Ξαφνικά τον καλούν στο κινητό και τον ρωτούν που είναι.
Αντί να πει: "Είμαστε με την "Παράλογη" και πηγαινουμε για χρόνια πολλά σε μια κοινη μας γνωστή", είπε: "Είμαστε με την "Παράλογη" και πηγαίνουμε για χρόνια πολλά σε μία γνωστή μας κοινή" !

Μακεδονία

Αυτό το όνομα μήπως;

Επιτύμβιον

Πέθανες κι έγινες κι εσύ: ο καλός.
Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που πρόσφερες.

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Κοιμού εν ειρήνη δε θα 'ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Αγαπημένοι μου γείτονες

Κάποτε ήταν μια γειτονιά. Σ' αυτη τη γειτονιά υπήρχαν 5-6 σπίτια το πολύ.Οι γείτονες καυγαδίζαν συνέχεια για το παραμικρό και δεν τα πηγαίναν καλά μεταξύ τους.
Στο ένα σπίτι έμενε ο κύριος Σκιπέρης. Ο Σκιπέρης έστελνε τα παιδιά του έξω για δουλεια γιατί δεν είχε πολλά λεφτά και μεγάλο του ονειρό του ήταν να μεγαλώσει τα χωράφια του.Πρόσφατα μάλιστα είχε τσακωθεί με μια γειτόνισσα για ένα χωράφι. Με τη βοήθεια μιας "θείας" που έμενε μακριά κατάφερε και της το πήρε.
Η γειτόνισσα αυτή τελευταία είχε περάσει πολλά. Χάνοντας μάλιστα κι εκείνο το χωραφάκι, δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει τον Σκιπέρη.Με τους άλλους γείτονες είχε μια καλημέρα, και τα πήγαινε καλά με μία κυρά που έμενε λίγα μέτρα πιο πέρα (ισως επειδη δε μέναν κοντά;). Την κυρά-Ψωροκώσταινα.
Η κυρά-Ψωροκώσταινα περηφανευόταν συνέχεια για τους παππούδες της, που είχαν πεθάνει εδώ και χρόνια, καμάρωνε τα παλιά της φορέματα που είχαν ξεφτίσει και πάντα προσπαθούσε να δείχνει καλο πρόσωπο προς τα έξω, ασχετα αν μες στο σπίτι της γινόταν χαμός.Αυτή είχε προβλήματα με ένα αβάφτιστο παιδι, που έμενε ένα μέτρο πιο πάνω απ το σπίτι της, και με τον Σκιπέρη. Με τον Σκιπέρη δεν τα πηγαινε καλά, επειδη είχε βαρεθεί τα παιδιά του στην αυλή της, κι εκτός αυτού επειδή κοίταζε να πάρει κι απ΄αυτή ένα χωραφάκι.Με το αβάφτιστο παιδί είχε προβλήματα επειδή αυτό ήθελε να βαφτιστεί μ ένα όνομα καποιας παλιάς αρχοντισσας που ζούσε κάποτε στη γειτονιά και που είχε το σπιτι της ανάμεσα σε τρία σπίτια. Σ΄ αυτό της Ψωροκώσταινας, στου αβάφτιστου παιδιού και μιας άλλης γυναίκας. Η τελευταία τους έβλεπε να καυγαδιζουν καθώς έβγαινε στην αυλή της αλλα κοίταζε τη δουλειά της και δεν ασχολούνταν τα τελευταία χρόνια.
Αλλά ούτε ο Σκιπέρης συμπαθούσε το αβάφτιστο . Ο λόγος; Είπαμε, τα χωράφια.

Κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια στη γειτονιά της Πενινσούλας . Ψυχρά κι εχθρικά. Το παιδί μεγάλωνε αβάφτιστο κι έπρεπε να βαφτιστεί. Ο Σκιπέρης σχεδίαζε πως θα πάρει και τα υπόλοιπα χωράφια, με τη βοήθεια της "θείας". Η "θεία" έλεγε στην Ψωροκώσταινα ότι το αβάφτιστο πρέπει να αποκτήσει ένα όνομα γιατί μεγαλώνει. Η Ψωροκώσταινα έλεγε στο παιδί να βαφτιστεί μ ένα παραπλήσιο όνομα αντί αυτού που ήθελε γιατί αλλιως δε θα του επιτρέψει να μπεί σε μία παρέα. Το ξεκατίνιασμα της φτωχής μας Πενινσούλας είχε μαθευτεί παντού. Κάποιοι αρχίσαν να φοβούνται για τα χειρότερα.
Τι θα γινόταν άραγε στο τέλος;

Σαν πανηγύρι

Ἡ Κυρα-Λένη ὅλη μέρα τραγουδάει
δὲν τὸ καταλαβαίνει ὅτι κλαίει

Μ. Σαχτούρης

Άδειοι μου τόποι, όνειρα...

Περπάτησα στους δρόμους σου καιρό
Απόψε λέω να μη βγω
Θα ονειρευτώ πως ταξιδεύω ένα πρωί
Κι είσαι μαζί μου...



Αφιερωμένο σε όσους γνώρισα σ' εκείνον τον τόπο.