Μοναχικός και όχι μόνος...

"Όσο πιο γεμάτος είσαι μέσα σου, τόσο λιγότερο έχεις ανάγκη τους έξω" Σοπενάουερ

Ήταν κάποτε δύο άνθρωποι.
Ο ένας ήταν θλιμμένος, ένιωθε άτυχος και ο άλλος ήταν περήφανος κι ένιωθε τυχερός.
Τον θλιμμενο τον έλεγαν κύριο Μόνο, και τον περήφανο κύριο Μοναχικό.Ο κύριος Μόνος έκλαιγε συνέχεια γιατί έλεγε οτι δεν είχε παρέα, και άλλους ανθρώπους γυρω του και ότι ένιωθε εντελως μόνος και κενός. Ο κύριος Μοναχικός έλεγε ότι είναι περήφανος , γιατί οταν λειπουν όλοι οι άνθρωποι από γύρω του, δε νιώθει κανένα κενό, γιατί ο εαυτός του ειναι πάντα εκεί. Ο κύριος Μόνος όμως δεν μπορούσε να βρει τον εαυτό του και κατάλαβε ότι τόσο καιρό δεν ένιωθε το κενό που είχε μέσα του επειδή το κάλυπταν οι άνθρωποι γύρω του. Ο κύριος Μόνος όσο πιο πολύ περνούσαν τα χρόνια τόσο πιο πολυ θλίψη ενιωθε.
Τα ονοματά τους όμως έκαναν τους άλλους ανθρώπους να τους μπερδεύουν. Έτσι οι ανθρωποι λυποταν το κυριο Μοναχικο. Μία μέρα ο περήφανος Μοναχικός νευρίασε και είπε: "Μη λυπάστε εμένα! Λυπηθείτε τον εαυτό σας που δεν τον έχετε συναντήσει ποτέ, που θα καταλάβετε ότι λείπει όταν δε θα υπάρχουν άνθρωποι γύρω σας, έστω και οι εχθροί, για να ασχολείστε μαζί τους και να σας γεμίζουν το κενό μέσα σας.

Η μοναξιά είναι ατυχία, η μοναχικότητα επιλογή τρόπου ζωής.