Ένα γνωρίζω, ότι δε γνωρίζω τίποτα.
Αλλά αφου δε γνωρίζω τίποτα, πως γνωρίζω ότι δε γνωρίζω τίποτα;
Και ο Καμύ στο έργο του "Δοκίμια πάνω στο Παράλογο" με παραπέμπει πισω στον Αριστοτέλη ο οποίος με τη σειρά του με μπερδεύει ακόμα περισσότερο και με βυθίζει σε σκέψεις λεγωντάς μου ότι....
"Γιατί εκείνος που λέει ότι τα πάντα είναι αλήθεια δέχεται και τον αντίθετο του δικού του ισχυρισμό, κι έτσι ο δικός του δε θα είναι αληθινός (γιατί αυτός που παραδέχεται σαν αληθινό τον αντίθετο ισχυρισμό καθιστά ψεύτικο το δικό του). Αντίθετα, εκείνος που λέει πως όλα είναι ψέμα, διαψεύδει αυτός ο ίδιος τον ισχυρισμό του. Εάν δε ο πρώτος ισχυρίζεται ότι ο αντίθετος του δικού του ισχυρισμός δεν είναι αληθινός, ο δε δεύτερος ότι δεν είναι ψεύτικος μόνο ο δικός του, θα δημιουργηθεί και για τους δυο η προϋπόθεση μιας ατέλειωτης σειράς αληθινών και ψεύτικων ισχυρισμών, γιατί εκείνος που λέει ότι κάποιος αληθινός ισχυρισμός είναι πραγματικά αληθινός, είναι μέσα στην αλήθεια κι αυτό συμβαίνει επ' άπειρο"
Μα και στο Παράλογο σαν το ριξα του Ιονέσκο έμαθα ότι "απο τότε που χάθηκαμε σ' αυτόν τον κόσμο όλες οι πράξεις μας είναι Παράλογες ή άχρηστες"
(Αφιερωμένο στους σύγχρονους Σίσυφους)
