Vae solis...

Γλυκό του κουταλιού

Οι αναμνησεις της παιδικης μου ηλικιας εκτος απο τις νοσταλγικες ημερες περιεχουν και τη γευση ενος γλυκου που σημερα μαλλον δεν θα το βρειτε σε ολα τα ζαχαροπλαστεια... το γλυκο καρυδακι....Αυτη η "σιροπιασμενη αναμνηση" οσο περνουν τα χρονια γινεται ολο και πιο εντονη, και με ταξιδευει σε καιρους παραξενους...Μου θυμιζει τους Ιωνες και μη με ρωτατε γιατι, δεν ξερω...Κατι με τραβαει κατα κει...Θυμαμαι ακομα κι αλλα...τι θειες μου που οταν φτιαχναν (ειναι και ολοκληρη διαδικασια μη νομιζετε) κιτρινιζανε τα χερια τους απο τις καρυδες κατα τη διαρκεια του φθινοπωρου...Θυμαμαι και μια γριουλα γειτονισσα που οταν ημασταν μικρα με την αδερφη μου, πηγαιναμε για "επισκεψη" κι αυτη μας καλοδεχοταν και μας κερνουσε γλυκο καρυδακι...Πλεον για μενα το καρυδακι ειναι ενα γλυκο που δε συγκρινεται με τη γευση καμιας ταρτας και που εδω στην πρωτευουσα δεν το βρισκεις σε ολα τα ζαχαροπλαστεια...Αλλωστε καμια αναμνηση δεν πωλειται σε αλυσιδομαγαζα...

Η νοσταλγία γυρίζει...(Μιλτος Σαχτουρης)

Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο

κρεβάτι

ένα φιλί ανοιγόκλεινε πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν

να ξεπροβάλλουν στο ταβάνι

στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε

κι έσβησε

ένα κερί έγειρε κι έπεσε απ' το καντηλέρι
έξω ακούγονταν κλάματα και ποδοβολητά

Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
έπειτα μπήκε το φεγγάρι
αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί

Όλο το βράδυ ακουγόταν μιά φωνή:

Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει

Εκτοπλάσματα...(του Μίλτου Σαχτούρη)

Μέσα στὸν τάφο μου
Περπατῶ ταραγμένος
τ᾿ ἀπάνω κάτω
τ᾿ ἀπάνω κάτω

ἀκούω τὰ πράγματα τριγύρω
νὰ οὐρλιάζουν
ἰδέες-αὐτοκίνητα
αὐτοκίνητα-ἰδέες

ἀνθρῶποι περνᾶνε
μιλοῦνε, γελᾶνε
γιὰ μένα

λένε ἀλήθειες
λένε ψευτιὲς
γιὰ μένα, γιὰ μένα!

– Μή, τοὺς φωνάζω
μὴ μιλᾶτε
γιὰ τὶς νεκρὲς ἀγάπες μου

θὰ ξυπνήσουν
θὰ σᾶς βγάλουν τὰ μάτια!